Tynki są produktem znanym w budownictwie od wielu tysięcy lat. Od zawsze pełniły one funkcje zabezpieczenia powierzchni. Wraz z rozwojem budownictwa przed tynkami stawiano jednak coraz nowsze i bardziej zaawansowane wymagania, w tym także estetyczne. Doprowadziło to do wykreowania różnych rodzajów tynków od wielu producentów. Jedno się jednak nie zmieniło - tynk nadal ma być ochroną.

Najprostszym podziałem tynków jest podział na tynki wewnętrzne i zewnętrzne. Jest to pierwszy krok na wyborze swojego produktu, ponieważ tynki wewnętrzne i zewnętrzne charakteryzują się innymi właściwościami ochronnymi i dlatego nie mogą być stosowane zamiennie. Wewnątrz obiektu tynki mają za zadanie chronić powierzchnie przed oddziaływaniem umiarkowanych czynników fizycznych, parą wodną oraz ogniem. Tynki zewnętrzne w pierwszej kolejności muszą zabezpieczać powierzchnie przed szkodliwym działaniem czynników atmosferycznych oraz intensywnymi czynnikami fizycznymi.

Odporność na wodę leży u podstaw kolejnego podziału tynków - gipsowych, wapienne i cementowo-wapienne. Tynki gipsowe charakteryzują się niską odpornością na wodę. Z założenia mogą być więc stosowane tylko wewnątrz obiektu i tylko w miejscach, gdzie nie będą miały styczności z parą wodą - a więc nie mogą być stosowane w sanitariatach, kuchniach, suszarniach itp. Problemów z odpornością na wodę nie mają tynki wapienne i cementowo-wapienne, dlatego ten rodzaj tynków można z powodzeniem stosować na zewnątrz jak i w środku pomieszczenia. Istotna różnica leży jednak w paroprzepuszczalności, czyli ilości pary wodnej jaka przedostaje się przez warstwę izolacji na metr kwadratowy. Tynki cementowo-wapienne i szczególnie cementowe charakteryzują dużo niższą paroprzepuszczalnością. Nie ulega wątpliwości, że nadmiar pary wodnej powinien być odprowadzany na zewnątrz obiektu. Zastosowanie tynków cementowych o niskich właściwościach paroprzepuszczalnych na niewłaściwych powierzchniach może doprowadzić do gromadzenia pary wodnej, a tym samym wilgoci, która stwarza dogodne warunki do rozwoju bakterii i grzybów. Dlatego tynki cementowe stosuje się przy gruncie w okolicach cokołów. Powyżej tej linii (oczywiście jeśli pozwala na to sam obiekt i grunt, na którym jest usytuowany) można stosować tynki cementowo-wapienne, które z paroprzepuszalnością radzą sobie dobrze.

Oczywiście nadmiar pary wodnej z założenia powinien być odprowadzany głównie przez system wentylacji obiektu. Należy mieć jednak na uwadze sprawność takiej wentylacji, częstotliwość jej konserwacji oraz (szczególnie w czasie zimy charakterystycznej dla naszej strefy klimatycznej) zamykania jej. Dlatego warto zadbać o odprowadzanie pary wodnej drogami alternatywnymi.

Tynki gipsowe, cementowe i cementowo-wapienne zwykle występują w odcieniach bieli i szarości, więc z założenia nie są estetyczne. O ile wewnątrz obiektu wykończenie ścian może być wykonane za pomocą farb, tapet lub tym podobnym elementom, o tyle z zewnątrz występuje już większy problem. Dlatego na rynku pojawiły się tynki o szerokiej palecie barw i faktur do stosowania na zewnątrz i w określonych przypadkach wewnątrz pomieszczeń - tynki akrylowe, silikatowe, silikonowe i mineralne. Tak jak w poprzedniej grupie, w przypadku tych tynków także istotnym czynnikiem różnicującym jest paroprzepuszczalność - najmniej przepuszczalny jest tynk akrylowy, najbardziej mineralny.

Przy stosowaniu tynków na zewnątrz pomiędzy warstwą tynku a ścianą obiektu z założenia występuje warstwa izolacji termicznej. Najpopularniejszymi formami izolacji są styropiany oraz wełny mineralne. Zastosowanie izolacji wełną mineralną charakteryzuje się bardzo niską paroprzepuszczalnością. W związku z czym na warstwie wełny nie powinno stosować się tynków akrylowych, lecz tynki o wyższych właściwościach przepuszczalności. W przypadku styropianu, który z założenia jest przepuszczalny, zastosować można praktycznie wszystkie tynki, które dopuszcza producent styropianu.

Tynki można również podzielić ze względu na sposób ich nakładania. Pierwotnie wszystkie tynki nakładane były ręcznie. Powodowało to wydłużenie czasu pracy lub angażowanie większej ilości osób do pracy podnosząc przy tym koszt wyłożenia tynków. Nie trudno wyobrazić sobie skalę takiego zjawiska przy tynkowaniu większych obiektów jak biurowce. W celu przyspieszenia pracy został opracowany system maszynowy nakładania tynków. Wykorzystuje on specjalne agregaty drastycznie skracając czas potrzebny na położenie tynków. Zdania na temat jakości tej drugiej metody są podzielone. Wśród ekspertów (szczególnie wykonawców posiadających agregaty) dominuje pogląd, że nie ma żadnej różnicy w jakości i trwałości tynku maszynowego. Znajdują się jednak i takie głosy sugerujące, że tynk nakładany ręcznie jest gładszy, przez to ładniejszy i trwalszy. Należy jednak zachować zdrowy rozsądek - wiele zależy od doświadczenia osoby wykonującej tynki. Sprawdzając wiedzę i doświadczenie takiej osoby warto zapytać o ile szybciej schną tynki maszynowe od tych nakładanych ręcznie. Tutaj nie ma różnicy - wszystkie tynki muszą schnąć tak samo długo bez różnicy wynikającej z metody kładzenia. Pewne jest, że sposób maszynowy jest dużo szybszy. Pewne jest także to, że nie wszystkie tynki nadają się do takiej formy nakładania. Informacji na ten temat należy szukać u producenta tynku.